“Οι Απαράφθορες”, εκδόσεις «ΙΑΝOS». “Μάργκινους Μόριους”, εκδόσεις «Ζήτη», και “Ο Λούσηρος” εκδόσεις «Ζήχη», του συγγραφέα Στέλιου Χαλκίτη, είναι μια νέα, όμορφη πρόταση για τους βιβλιόφιλους αναγνώστες μας. Ταξιδέψτε μαζί τους!

Ο ταλαντούχος συγγραφέας ζει και εργάζεται στην Κάλυμνο. Ασχολείται με την αστροφυσική και τη φιλοσοφία, μολονότι ο ίδιος απαντά πως «ο συγγραφέας είναι μόνο συγγραφέας». Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε ελληνικές εφημερίδες για πολιτικά, φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα, υποστηρίζοντας με θέρμη τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των γυναικών και την ισότητα εν γένει, όπως και την ανάγκη αναθεώρησης πάσης φύσεως βεβαιοτήτων.

Ένα από τα βαθιά πιστεύω του είναι πως “Η ζωή και η πολιτική είναι η μάχη της ανήθικης πρόκλησης με την ηθική…”.

Συχνά προσκαλείται σε πνευματικά ιδρύματα, φιλοσοφικά συμπόσια ή άλλες εκδηλώσεις όπου δίνει διαλέξεις φιλοσοφικού ή ψυχολογικού χαρακτήρα που τυγχάνουν μεγάλης αποδοχής από το κοινό και μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Στοχαστικός παρατηρητής της ζωής, αναλυτής χαρακτήρων, συμπεριφορών και συμβάντων, εξαιρετικός μυθοπλάστης, εντάσσει εύστοχα την πραγματικότητα στις αφηγήσεις του. Γοητευτικός ψυχογράφος, αλλά και ψυχαναλυτής, έντονα καταγγελτικός, δημιουργεί κόσμους εξωπραγματικούς και μυστηριώδεις που, όμως, στα στοιχεία τους αγγίζουν έντονα τον κοινωνικό ρεαλισμό.

Με γραφή βαθύτατα λογοτεχνική και παράλληλα πολιτική συναρπάζει και παρασύρει τον αναγνώστη οδηγώντας τον σε μονοπάτια απάτητα γι’ αυτόν, γιατί έτσι «θα μπορέσει να ξεφύγει από τις αυτοδεσμεύσεις που άλλοι υπέγραψαν για εκείνον». Λόγος σκληρά συνειδησιακός ξαφνιάζει με την αλήθεια του, και αριστοτεχνικά σε προσκαλεί να απολαύσεις το οδοιπορικό των ηρώων του βάζοντας σε μια γωνιά και τον εαυτό του, ίσως, φορώντας τα ρούχα κάποιου από αυτούς! Ψάχνει με επιμονή τις λέξεις του, ακριβόλογος όσο κανείς, χρησιμοποιεί την κυριολεξία εκεί που συνηθίσαμε τη «μεταφορά» τόσο ταιριαστή στα νοήματά του! Με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής, κλασικό αλλά και ανατρεπτικό συγχρόνως, με γλώσσα που περιλαμβάνει αβίαστα την καθημερινότητα της σκέψης, γλωσσοπλάστρια ενίοτε, με ευρηματικό περιεχόμενο, με ανατροπές, που σε ταξιδεύει, που απολαμβάνεις να διαβάζεις γιατί «Οι λέξεις είναι τα ονόματα των εννοιών ας προσέχουμε λοιπόν τις λέξεις των ηρώων, αυτοί στοχάζονται, αυτοί ενδύονται τις σκέψεις και τις αγωνίες του συγγραφέα, αυτοί λένε και κάνουν πράγματα που ο συγγραφέας ενδεχομένως δεν θα τολμούσε να τα κάνει…» τον συναντούμε κάπου να λέει αποφθεγματικά.

Με διαλόγους απολαυστικούς δίνει την αίσθηση της βιωμένης εμπειρίας, ενώ παράλληλα βρίσκει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις σκέψεις που από μικρό παιδί τον απασχολούν για την ύπαρξη, το θείο, την εξέλιξη, τη διαδρομή της κοινωνίας, τον χρόνο, τον κόσμο μας… Με συναρπαστική λεπτομέρεια στις περιγραφές του, με λυρισμό, με βαθύ συναισθηματισμό

«…Ποιος θα τολμούσε να αποστάξει το παράπονο του δακρυσμένου ρετσινιού; Τη ζάλη των ανθών που λιποθυμούν στην αγκαλιά των φύλλων; Ποιος κοντοστέκεται στο μυρωμένο θόρυβο του γιασεμιού; Ποιος θα αγόραζε τον ιδρώτα της αυγής πάνω στους ύπερους του ντροπαλού κυκλάμινου… το φιλί της γύρης που ξεμυαλίζει τη μέλισσα, των φυκιών το αλμυρό λαχάνιασμα να ξανασμίξουν στο πέλαγο;…» (Μάργκινους Μόριους)

«…καλημέρισε τον κυρ Ανέστη και το βλέμμα του σκάλωσε: “Αν ακολουθείς το μονοπάτι δεν αφήνεις τα δικά σου ίχνη”» και σε άλλο σημείο: «…θυμήθηκε τον γερο-Πιτσιρίκο: “Κοίτα να ανοίξεις παράθυρο στο φως, οι γρίλιες απλώς μας ξεγελούν”» και αλλού «… Τη φίλησε τρυφερά στα μαλλιά, την έσφιξε κοντά του και της ψιθύρισε: «Σ’ αγαπώ, δεν υπήρχα πριν από σένα, υπάρχω για σένα και δεν θέλω να υπάρχω χωρίς εσένα, προτιμώ να χαθώ». Ύστερα κατέβασε το χέρι του προς την κοιλιά της και τη χάιδεψε απαλά ία αθώα…» (Αναμάρτητοι Έρωτες)

Με καθηλωτικές περιγραφές ζωγραφίζει τα συναισθήματα, ταρακουνώντας συθέμελα τον συναισθηματισμό μας αλλά και τον εσώτερο εαυτό μας «… Τα αισθήματα δεν είναι μόνο άρωμα πραγμάτων. Η αλήθεια είναι πως μυρίζουν λίγο από πράγματα, στην ουσία τους, όμως, είναι η μεγάλη ανάγκη να ξεχάσουμε τον φόβο του θανάτου. Κωδωνοκρούσιες μυρωδιές μιας στιγμιαίας νίκης απέναντι στη μνήμη του θανάτου πριν βιώσουμε την πανωλέθρια συντριβή μας…» (Ο Λούσηρος)

«… πώς να σ’ το πω, αγαπώ πολύ οτιδήποτε έχει μέσα τον χρόνο του άλλου, τώρα είσαι εδώ, αυτό είναι μεγάλο πράγμα, μου δίνεις από τον χρόνο που σου έχει οριστεί να ζήσεις, αχ, να’ ξερες πόσο το εκτιμώ αυτό! Ξέρεις ποιο είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή;…», και αλλού: «…κάθε λεπτό που περνά δεν ξανάρχεται ποτέ, κάθε τικ μια χαμένη στιγμή, κάθε τακ μια στιγμή που χάθηκε και οι στιγμές χάνονται μέχρι να χαθούμε και εμείς, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ…». (Οι Απαράφθορες)

Αυτή είναι η γραφή του Στέλιου Χαλκίτη σε όλα του τα βιβλία!