Οι κρυφές γυναίκες της Καλύμνου και οι αλήθειες τους στα άδυτα των ανθρώπινων σχέσεων του έρωτα και της ζωής.
Σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης ψυχικά νοσούντων η εξηντάχρονη ψυχίατρος Δαυίνα Δελμούζου γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της τρόφιμο Ρωμανό Δοξιάδη. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση δυνατή, παράφορη, απελπισμένη, δίχως όρια.
Οι διακοπές τους στο νησί της Καλύμνου πυροδότησαν μια ξεθωριασμένη και εξεζητημένη ανάμνηση που είχε η Δαυίνα, κάτι που της είχε πει η Καλυμνιά μητέρα της όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, κάτι για κάποιες κρυφές γυναίκες της Καλύμνου.
Εντάσσεται στον μυστικό όμιλο των εμβληματικών κρυφών γυναικών του νησιού όπου αρχίζει να μαθαίνει νέα πρωτόκολλα του έρωτα, της αγάπης, του θανάτου, και γενικά της ζωής. Ένα μυστικό κρύβει ο όμιλος, ένα μυστικό κρατούν επτασφράγιστο οι κρυφές γυναίκες. Οι ζωές των ηρώων περιπλέκονται και αποκαλύπτουν τα φωτεινά ύψη και τα σκοτεινά μπουντρούμια της ψυχής. Μια παιδική κούκλα περιφέρει το μυστικό… Η αποκάλυψή του συγκλονίζει…
Στο «καταφύγιο», κοντά στο τριζοβόληµα της φωτιάς, στον ήχο της βροχής και στης άνοιξης τις αύρες, ανδρώθηκε η φιλία του Μητροπολίτη Νικόλαου µε τον άθεο µηχανικό Κορνήλιο Βερόνη, µια καθαρή συναναστροφή, απαλλαγµένη από µικρότητες και φθηνές παραστάσεις αποκριάτικου βίου. Σε πλούσιο αφηγηµατικό χρόνο, µε εικονοπλασία επενδεδυµένη µε βάθος πνευµατικό, µια δικαστής κάνει βουτιά στα άδυτα του συναισθήµατος, εµπλέκοντας στον παράξενο έρωτα τον κραταιό Μητροπολίτη ο οποίος καταφεύγει –κατά την ανατρεπτική τους συµπόρευση– στις άγνωστες συµπαντικές στιγµές του Ιησού και της Μαγδαληνής που αναδύονται µέσα από τα µυστικά Τετράδια του γερο-Πιτσιρίκου. Τετράδιο τέταρτο, σελίδα τριάντα µία: Είχαν αποµακρυνθεί… «Γιατί, Κύριέ µου, αφήνεις να Σε σταυρώσουν;» ψιθύρισε µε απόγνωση. «Τυπώνω Μαρία στο σώµα µου αυτά που δεν λέγονται». «Και τι θα κερδίσεις, Βασιλιά µου;» «Πολλές φορές Μαρία, δεν έχει σηµασία πόσα κέρδισες, αλλά πόσα δεν έχασες. Κι εγώ ετοιµάστηκα για να τα δώσω όλα. Στύβω τις πέτρες και µατώνω»… Η Άσπεργκερ αδελφή του Μητροπολίτη, αµείλικτα προκλητική, δηλώνει παρούσα και πλέκει στον κόσµο της το όνειρο µε την πραγµατικότητα, µε απεγνωσµένη γενναιότητα και µε πολεµική διάθεση ενάντια στην ανθρώπινη αλλοτρίωση. Και ο συγγραφικός προβολέας ανάβει, για να φωτίσει την Ψυχανάλυση παράλληλα και τη ζωή των άλλων ολοζώντανων χαρακτήρων, που υπόσχονται να µιλήσουν σε συλλεκτικές στιγµές, να ανατρέψουν βεβαιότητες, να υποτάξουν τις εκατονταρχίες του ψεύδους και να αφήσουν τη βροχή να συνοδεύει το παράπονό τους.
Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου αποτελείται από σημειώσεις που κατέγραψα κατά καιρούς και τις οποίες χρησιμοποίησα οδηγητικά κατά τη συγγραφή μιας ανέκδοτης φιλοσοφική πραγματείας.(…)
Από τον Αντί-πρόλογο του βιβλίου
After losing his mother whilst still a young boy, Odysseas is put into the custody of his not-so-loving aunt. Alone in the world with no one to care for him, experiencing unfair punishment, outright rejection and the desperate need to be loved, Odysseas is determined to seek the truth to the imbalances of life. Into adulthood he would continue his struggle. It is a difficult task to get to know yourself; it hides sorrows, it needs pure motives, flaming inclination but, above all, love for humans. This love alone can ignite your willpower. Without it, the end is far and it awaits you like the horizon gazes at the ships that approach it but never reach it. For Odysseas, only persistence and trust in oneself will allow him to find what he ultimately craves for.
«ΛΟΥΣΗΡΟΣ», ένα μυθιστόρημα γεμάτο μυστήριο, πάθος, ένταση και με μια πλοκή που συναρπάζει τον αναγνώστη χάρη στην άψογη τεχνική του, με την οποία ο συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάσει την έκφραση μιας μυστικής και βιωματικής εμπειρίας με τις εικόνες ενός κόσμου που αλλάζει με ποικίλους τρόπους. Οι ήρωές του – ο Αντώνης, η Σάρα, ο Στέφανος, η Ραλλού – είναι πρόσωπα που διακρίνονται είτε για έναν αφελή ενθουσιασμό, αλλά και με μία απέραντη αγάπη για τους άλλους, είτε είναι πρόσωπα-αρχέτυπα, με στοιχεία ανώτερης συμπεριφοράς, τα οποία προσωποποιούν τη νοσταλγική ανάγκη του ανθρώπου για έναν ουσιαστικό, πρωτόγονο τρόπο ζωής. Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου διακρίνει κανείς την προσπάθεια να εκφραστούν τα ανθρώπινα πάθη, οι εφιάλτες και οι φόβοι, οι κλειστοφοβικού τύπου περιορισμοί και οι συγκρούσεις χαρακτήρων. Ωστόσο, εκείνο που μένει ως εντύπωση και κυρίαρχη εικόνα είναι τα λυτρωτικά όνειρα και οράματα, καθώς και οι υπεραισθητές εμπειρίες που αποτυπώνουν με τρόπο σχολαστικό την παθιασμένη αγάπη για τον άνθρωπο.
Μιλτιάδης Παπανικολάου,
Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης – Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Περίτεχνες οι λεκτικές υφάνσεις σε μια γραφή – περιήγηση στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, ένας ύμνος στη γυναίκα, ύμνος στον άνθρωπο, ύμνος στη δημιουργία. Εξαιρετικός ο συγγραφέας στην τεχνική της γραφής, με μοναδική οξυδέρκεια, ξεγλιστρά μέσα στις συμπληγάδες της γνώσης και εμβαθύνει στο αίνιγμα της ύπαρξης.
Μαρία Τριανταφυλλίδου,
Αρχιτέκτων – Μουσειολόγος