Το να γράφεις όταν ο τόπος σου διέρχεται δύσβατο δρυμό, είναι, ναι μεν, θλιβερό, αλλά ταυτόχρονα αυτό το θλιμμένο τοπίο, τα κατεβασμένα πρόσωπα, η συντριβή τής αξιοπρέπειας, επιβάλλουν στον συγγραφέα να αποτελματώσει τη σκέψη του από τη ρευστότητα αφηρημένων προβληματισμών, να ανεβεί στη σκηνή και να λειτουργήσει λυτρωτικά –γονιμοποιώντας σκέψεις–, όχι όμως κατευναστικά. Και μην νομισθεί πως το κοινό είναι αποπροσανατολισμένο, το αντίθετο μάλιστα. Πιστεύω ότι οι αντίξοες καταστάσεις οξύνουν την ευαισθησία του και εκλεπτύνουν το αισθητήριό του. Η κρίση επιφέρει την ανάγκη και η ανάγκη προσανατολίζει τον άνθρωπο σε εξεύρεση δημιουργικών δυνατοτήτων.

Πρόκειται για έναν ύμνο στη γυναίκα;

Το μυθιστόρημά μου με τίτλο «Ο ΛΟΥΣΗΡΟΣ», πράγματι υμνεί τη γυναίκα, και ως μάνα, και ως σύντροφο, και ως συνοδοιπόρο, σε καταβάσεις ενδότερες. Σημασία, όμως, έχει κάθε στιγμή να αποτείουμε στη γυναίκα το σεβασμό που της αξίζει και να σταματήσουμε να προβάλλουμε ψυχολογικές αντηρίδες στις κατά καιρούς νευρωτικές μας συνειδητές ή ασυνείδητες εκτονώσεις.

Πιστεύετε ότι σήμερα στην Ελλάδα του 2013 ο ρόλος της γυναίκας πρέπει να επανακαθοριστεί ή μήπως να επανακαθορίσει η κοινωνία τη στάση της απέναντί της;

Ναι, είναι απαίτηση, νομίζω, να μοιραστούν όλοι οι ρόλοι και να επιμερισθούν εκ νέου οι ευθύνες γυναικών τε και ανδρών. Τώρα όλοι ισορροπούμε σε ακμή, όλοι ανηφορίζουμε ασθμαίνοντας.