Συνέντευξη στη δημοσιογράφο Χρυσή – Σίσυ Αγγελίδου
Την 4 Οκτωβρίου 2017 | 0 Σχόλια

Κύριε Χαλκίτη, καλησπέρα σας. Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη την οποία παραχωρείτε στο blog μας «Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών»… Αρχικά θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για εσάς, προκειμένου να σας γνωρίσουν οι αναγνώστες μας.


Αντί να σας αναφέρω ένα χρονολόγιο της μέχρι τώρα συγγραφικής μου πορείας, κάτι που μπορεί να το βρει ο αναγνώστης στην ιστοσελίδα μου, προτιμώ να σας πω τα «πιστεύω» μου, παραθέτοντας μια παράγραφο από το τελευταίο μου βιβλίο.

«Δεν ονειροβατώ και δεν πετώ σε σύννεφα… Μπορεί για λίγο να γίνομαι ρομαντικός, αλλά γρήγορα εκλογικεύω τα πάντα. Στη ζωή μου κάτι κυριαρχεί και δεν κυριαρχείται… Δεν θρήνησα ποτέ για ό,τι μου συνέβη…, ίσως να κρατώ ένα παράπονο για τις ανθρώπινες συμπεριφορές… Αφήνω τα πάντα πίσω μου…, κλειδώνω την καρδιά και το μυαλό και προχωρώ στο νόημα… Πιστεύω πως κάπου στον κόσμο αυτό υπάρχουν Άνθρωποι και όχι μόνο ανθρωπάκια… Δεν παρασύρθηκα ποτέ από το χρήμα, τη δημοσιότητα ή την κοινωνική θέση των ανθρώπων… Η δική μου κλίμακα ζωής υπαγορεύει να μένω κοντά σ’ αυτούς που μόνο εγώ εκτιμώ, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια…, όσους δεν μου κάνουν τους βγάζω από τη ζωή μου όποιοι και αν είναι αυτοί…, είτε επώνυμοι είτε ανώνυμοι…, είτε οικείοι είτε οικιακοί.

Για τον λόγο αυτό δεν με ενδιαφέρει να είμαι ευχάριστος σε κανέναν…, όποιος «δει», όποιος «νιώσει», με έχει δίπλα του… Δεν πιστεύω εύκολα τους ανθρώπους…, θέλω έργα και όχι λόγια…, τα λόγια πείθουν τους κουτούς…, οι άλλοι πείθονται από τις πράξεις… Για όλα αυτά είμαι αμετακίνητος, έτσι, για να πατώ πάνω στη γη σαν να μου ανήκει, γιατί η γη ανήκει σε όλους μας.»


«De Profundis, Αναμάρτητοι Έρωτες» το καινούργιο σας βιβλίο και θα ήθελα να σας ρωτήσω … Τι σημαίνει για εσάς «Αναμάρτητοι Έρωτες»;


Αναμάρτητοι έρωτες είναι αυτοί τους οποίους κάποιοι χαρακτήρισαν αμαρτωλούς. Κανένας έρωτας, καμιά συνάντηση –γιατί περί συνάντησης πρόκειται, εφόσον σέβεται την ελευθερία του άλλου ή της άλλης– δεν είναι σχέση μεμπτή. Φυσικά στο βιβλίο μου δεν αναφέρομαι στον έρωτα που έχει ως κύρια έκφρασή του την εξουσιαστικότητα που κατά συνέπεια θα οδηγηθεί σε τραγωδία, αλλά στον έρωτα που έχει ήδη ανυψωθεί σε αγάπη.


Στο βιβλίο αναφέρεστε σε σημαντικά θέματα τα οποία προκαλούν συγκρούσεις στην κοινωνία μας. Τη διαφθορά στην Εκκλησία, τη φιλαργυρία, την πολιτική εξουσία, τις πελατειακές σχέσεις πολιτικών και πολιτών. Δεν φοβηθήκατε ότι θα προκαλέσετε;


Να φοβηθώ που αναδεικνύω αυτά για τα οποία καθ’ εκάστην είμαστε μάρτυρες και όχι αυτοί που ανενδοίαστα διαπράττουν τα αίσχη; Μας κάνει εντύπωση που κάποιος αναφέρεται σ’ αυτά και δεν μας προβληματίζει η μεγάλη σιωπή; Θέλω να πορεύομαι και να γράφω χωρίς συμβάσεις και συμβιβασμούς, διατηρώντας τον σεβασμό μου προς τα «πιστεύω» του καθενός, αλλά έχω καταλάβει πως αν δεν «πλήξουμε» εμείς αυτά που συσκοτίζουν και πισωδρομούν την κοινωνία, τότε δίνουμε ευχέρεια στον εαυτό μας να μας πλήξει.


Κεντρική ιστορία ο έρωτας ενός Μητροπολίτη και μίας Δικαστού. Αντιπροσωπεύουν και οι δύο διαφορετικές εξουσίες. Και οι δύο θυσίασαν την καριέρα τους για χάρη του έρωτα. Έχει τόση δύναμη ο έρωτας τελικά;


Δεν μπορούμε να φανταστούμε τη δύναμη που έχει ο έρωτας. Ρίξτε μια ματιά στην ιστορία, πόσοι πόλεμοι έγιναν εξαιτίας του έρωτα, πόσες μεγάλες μορφές ισοπεδώθηκαν, πόσες ζωές καταστράφηκαν· και σήμερα το ίδιο συμβαίνει, αρκεί να αναζητήσουμε διασκεπτικά τους λόγους του υπερκαταναλωτισμού, της απληστίας, ακόμα και η ξενοφοβία, στη βαθύτητα των αιτίων της, θα δούμε πως έχει άμεση σχέση με τον σφετερισμό υποκειμένων τα οποία θεωρούμε δικά μας, υπό την ευρεία έννοια του όρου, και ζεύγη επερχόμενων ερώτων. Αναφέρομαι στον τραγικό έρωτα, δηλαδή, με τραγική κατάληξη, αλλά και στον καθαρό και άμικτο που είναι εκείνος που έπεται της αγάπης. Μην σας φαίνεται παράξενο, ο άνθρωπος μπορεί να ερωτευτεί ξανά το ίδιο πρόσωπο με έναν τρόπο εξυψωτικό, αλλά αυτό μπορεί να επισυμβεί μόνο εάν έχει προηγηθεί η αγάπη.


Μέσα από την ιστορία του Μητροπολίτη Νικόλαου αισθάνθηκα ότι η επιλογή –να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού– στην ουσία δεν ήταν δική του. Δεν αποφασίζουμε εμείς για τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε;


Προφανώς και δεν αποφασίζουμε εμείς, είναι εδραία πεποίθησή μου ότι οι πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορούμε να αποφασίσουμε, αγόμεθα και φερόμεθα από τις παρορμήσεις μας που αναπτύσσουν τη δυναμική τους στο γκρίζο περιβάλλον των ταυτίσεων και των προσκολλήσεων.


Η Αμαλία, ερωτευμένη με τον Μητροπολίτη, δεν δίστασε να τον διεκδικήσει. Το γεγονός ότι δεν πίστευε στον Θεό τής έδινε περισσότερη δύναμη να διεκδικήσει τον έρωτα; Η πίστη επηρεάζει τις αποφάσεις μας;


Η πίστη θα έπρεπε να λειτουργεί εμποδιστικά τουλάχιστον στις κακές επιλογές μας, ωστόσο, η κοινή πείρα δείχνει πως οι πιστοί της Κυριακής δεν αναστέλλονται από τις επιταγές της πίστης τους· ένας πρωτεύων λόγος είναι το υποσχετικό της συγχώρεσης και ένας άλλος εξίσου σημαντικός είναι ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη σε αυτό που πιστεύουν, διότι εν τω βάθει οι πιστοί δεν πιστεύουν. Αν η συνείδησή σου δονείται στον ρυθμό των ανθρωπίνων αξιών τότε δεν έχεις ανάγκη καμιά πίστη και καμιά συγχώρηση.


Ο Κορνήλιος, ορθολογιστής από μικρός, συνδεδεμένος με μία ξεχωριστή φιλία με τον Μητροπολίτη Νικόλαο, δεν διστάζει να «επιτίθεται» στον φίλο του. Και συχνά αναρωτήθηκα, πλαισιωμένος από άτομα που δεν πιστεύουν, μήπως τελικά ο Νικόλαος επηρεάστηκε και εγκατέλειψε την ιεροσύνη;


Τους συγγενείς μας τους διορίζουν, τους φίλους τους επιλέγουμε, ο Κορνήλιος ήταν επιλογή του Μητροπολίτη, ήταν η μυστική φωνή της ορμής για ζωή, αυτή τη ζωή έχουμε, ας τη χαρούμε και ας μην την ντύσουμε στα μαύρα.


Εντύπωση μου έκανε και η αδερφή του Νικόλαου, η Ντιλάν. Μία κοπέλα με σύνδρομο Άσπεργκερ. Αυτό την κάνει διαφορετική, αληθινή. Αν και πολλές φορές σκέφτηκα ότι μάλλον εμείς είμαστε διαφορετικοί και όχι η Ντιλάν. Πιστεύετε ότι αυτή η ειλικρίνεια είναι που λείπει από τη ζωή μας; Τα άτομα που εμείς θεωρούμε με «ειδικές ανάγκες» μήπως στην ουσία μας δείχνουν το αληθινό νόημα της ζωής;


Συμπλέω εντελώς με αυτό που λέτε. Μολονότι δεν υπάρχει αντικειμενικό νόημα στη ζωή και ο καθένας νοηματοδοτεί τη ζωή του κατά τη δική του αντίληψη για τον κόσμο, εν τούτοις υπάρχουν κάποια νοήματα που μας τα υποδεικνύουν αυτά τα υπέροχα άτομα. Και δεν είναι άτομα με ειδικές ανάγκες, μάλλον εμείς είμαστε.


Κορνήλιος και Ντιλάν. Ένας έρωτας ξεχωριστός. Και ο Κορνήλιος φτάνει στην υπέρτατη τρέλα για χάρη της αγαπημένης του. Συγκλονίστηκα μόλις συνειδητοποίησα τι πρόκειται να κάνει. Και σκέφτηκα ότι όπως η πίστη επηρεάζει τη ζωή μας, έτσι και ο έρωτας. Τελικά δεν είμαστε ελεύθεροι;


Νομίζω ότι κατ’ αρχήν δεν είμαστε ελεύθεροι· από τη στιγμή που μπορούμε να δημιουργήσουμε ζωή, να κάνουμε ένα παιδί, και εν συνεχεία μας δίνεται το δικαίωμα να καταργήσουμε αυτή τη ζωή, ενώ αν στερήσουμε κάποιου τη ζωή δεν μας δίνεται το δικαίωμα να ανακαλέσουμε την αφαίρεση ζωής, αυτό από μόνο του δηλοί ότι ο άνθρωπος έχει μια εγγενή ανελευθερία. Τώρα στα επί μέρους, αν η πίστη και ο έρωτας επηρεάζουν τη ζωή μας, θα πω ναι, ως έναν βαθμό, εφόσον και τα δύο τα χαρακτηρίζω νοητική σύγχυση που τελικά σχεδόν πάντα οδηγεί σε τραγωδία. Η τραγωδία στον έρωτα που δεν κάνει εισπήδηση στην αγάπη έγκειται στη νομοτελειακή κατάρρευσή του και στην πίστη στο να μην ζεις, αλλά να αναμένεις να ζήσεις κάπου αλλού, κάποτε, και αν, και εφόσον.


Στο όνομα του έρωτα, της αγάπης, δικαιολογούμε σχεδόν τα πάντα. Στο όνομα της πίστης, όμως, είμαστε επικριτικοί και θεωρούμε ότι μας «χαλιναγωγούν» και μας κάνουν πλύση εγκεφάλου. Γιατί;


Ωχ! Είναι τεράστιο θέμα αυτό, θα περιοριστώ να πω μόνο, ότι αυτή η χειραγώγηση ξεκινά με ένα «όμορφο» στιγμιότυπο, ένας γενειοφόρος προσπαθεί να πνίξει ένα μωρό στην κολυμβήθρα και η ευσεβής ομήγυρη καμαρώνει.


Τελικά, τι είναι αυτό που επηρεάζει τη ζωή μας; Τις αποφάσεις μας; Ο Έρωτας; Η Πίστη; Η Ζωή; Ο Θάνατος; Τίποτα από όλα αυτά;… Τι πιστεύετε ότι αποκομίζει ο αναγνώστης μέσα από τους Αναμάρτητους Έρωτες;


Κατά τη γνώμη μου όλα που αναφέρατε παρωθούνται από τον φόβο του θανάτου, αυτός είναι που κάνει τον νέο να τρέχει με τη μοτοσυκλέτα, προκαλεί τον θάνατο για να επιβεβαιώσει, όντας ακόμα ανώριμος, ότι κατισχύει του θανάτου· ο ίδιος φόβος εξωθεί στο ανελέητο κυνήγι του κέρδους, ό,τι μας επιβάλλουν να πράξουμε οι παρορμήσεις μας έχει να κάνει με τον φόβο του θανάτου.

Σχολιάστε