Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο με τα βιβλία. Ποιος δεν απολαμβάνει να ξεφυλλίζει τις σελίδες ενός καινούργιου βιβλίου και να εισπνέει το ιδιαίτερο άρωμα του χαρτιού με το φρεσκοτυπωμένο μελάνι; Αλήθεια όμως με ποια κριτήρια διαλέγουμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο; Κάποιες φορές μας “κλείνει το μάτι” ο τίτλος του, το εξώφυλλο ή το οπισθόφυλλο, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που καταλήγει στα χέρια μας μετά από προτροπή φίλων ή άλλων αναγνωστών. Όταν το παίρνουμε για πρώτη φορά στα χέρια μας ίσως το πρώτο πράγμα που κάνουμε αντανακλαστικά είναι να το ανοίξουμε και να μυρίσουμε τις σελίδες του.

“Oι πρώτες συστάσεις”  έγιναν από τον ίδιο το συγγραφέα… ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες του «De Profundis. Αναμάρτητοι Έρωτες. Ήταν μια συνάντηση, εντός του οικείου μου κόσμου. Αληθή και ομοούσιο. Το παραθέτω αυτούσιο.

«Δεν ονειροβατώ και δεν πετώ σε σύννεφα… Μπορεί για λίγο να γίνομαι ρομαντικός, αλλά γρήγορα εκλογικεύω τα πάντα. Στη ζωή μου κάτι κυριαρχεί και δεν κυριαρχείται… Δεν θρήνησα ποτέ για ό,τι μου συνέβη… ίσως να κρατώ ένα παράπονο για τις ανθρώπινες συμπεριφορές… Αφήνω τα πάντα πίσω μου… κλειδώνω την καρδιά και το μυαλό και προχωρώ στο νόημα… Πιστεύω πως κάπου στον κόσμο αυτό υπάρχουν Άνθρωποι και όχι μόνο ανθρωπάκια… Δεν παρασύρθηκα ποτέ από το χρήμα, τη δημοσιότητα ή την κοινωνική θέση των ανθρώπων… Η δική μου κλίμακα ζωής υπαγορεύει να μένω κοντά σ’ αυτούς που μόνο εγώ εκτιμώ, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια… όσους δεν μου κάνουν τους βγάζω από τη ζωή μου όποιοι και αν είναι αυτοί… είτε επώνυμοι είτε ανώνυμοι… είτε οικείοι είτε οικιακοί.

Για τον λόγο αυτό δεν με ενδιαφέρει να είμαι ευχάριστος σε κανέναν… όποιος «δει», όποιος «νιώσει», με έχει δίπλα του… Δεν πιστεύω εύκολα τους ανθρώπους…, θέλω έργα και όχι λόγια… τα λόγια πείθουν τους κουτούς… οι άλλοι πείθονται από τις πράξεις… Για όλα αυτά είμαι αμετακίνητος, έτσι, για να πατώ πάνω στη γη σαν να μου ανήκει, γιατί η γη ανήκει σε όλους μας».

Υπάρχει ένα σημείο στη ζωή που ανακαλύπτεις πως κύριο συστατικό της ευδαιμονίας δεν είναι τα «υλικά αγαθά», αλλά η ψυχή των ανθρώπων.

«Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαλέξεις μόνο τους ποιοτικούς όσο για τους  άλλους τους απομακρύνεις…»

«De Profundis. Αναμάρτητοι Ερωτες», «Μάργκινους Μόριους», «Marginus Morius», «Ο Λούσηρος», «Ante Tractatum».

Ιδιαίτεροι οι τίτλοι των βιβλίων του Καλύμνιου συγγραφέα Στέλιου Χαλκίτη. Κομμάτι της ιστορίας τους και της ιστορίας που διηγείται, «Τα μάτια πριν δεις το πρόσωπο», θα λέγαμε για το εξώφυλλο.  Άριστες οι κριτικές! Μας βοηθά να διεισδύσουμε στη φιλοσοφία του κόσμου, στο πραγματικό νόημα της ζωής καλώντας μας σε μια ενδοσκόπηση, σε μια στροφή στον εαυτό μας και σε ανάδειξη της ομορφιάς της ζωής. Γράφοντας για τα παράξενα και την αδικία του κόσμου, για τον σκληρό αγώνα της επιβίωσης, τα «νοικιασμένα αισθήματα» των ανθρώπων αλλά και για το «ζωντανό πανεπιστήμιο των ανθρώπινων αξιών» κατάφερε να εισχωρήσει βαθιά στις καρδιές των Ελλήνων και το πρώτο του μυθιστόρημα έγινε best seller. Είναι από τα βιβλία που όχι μόνο σε συντροφεύουν αλλά σε οδηγούν σε ένα είδος εξερεύνησης και ανακάλυψης. Συνδυάζοντας λοιπόν το τερπνόν μετά του ωφελίμου, αν δεν έχετε ήδη «ταξιδέψει» μαζί τους, μπορούν να σας συνοδέψουν μέσα από τις σελίδες τους σε ένα ταξίδι σκέψης.

DE PROFUNDIS. ANAMAΡΤΗΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

«Κοινωνικό-ερωτικό δράμα αρχετυπικού χαρακτήρα, ένα ψυχογραφικό πορτραίτο του αδιεξόδου όπου οδηγείται ο άνθρωπος, όταν φοβάται να αμφισβητήσει, όταν τρομάζει να λοξοπατήσει, όταν διστάζει να χαράξει τον δικό του δρόμο». Πολλαπλά τα νοήματα που αποκομίζει ο αναγνώστης από το περιεχόμενο.

Απαντώντας σε ερώτηση για το πώς γεννήθηκε το νέο του συγγραφικό πόνημα σημειώνει:

«Οι περισσότεροι γράφουμε παρατηρώντας γύρω μας τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου. Κάποιες φορές όμως γράφουμε από βαθύτερη αιτία· όταν δύσκαμπτες συλλογικότητες κυκλώνουν τα νοήματα με νοσηρές επιδιώξεις, τότε κάποιοι πρέπει να μιλήσουν και να καταγγείλουν, άλλοι να γράψουν και να περιγράψουν· είναι αδιανόητο να σιωπούμε για τα έκτροπα, αν το κάνουμε, η σιωπή μας γίνεται αποδοχή, ίσως και συνενοχή, μια μεγαλειώδης καταισχύνη. Έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε;».

Όσο σιωπούμε, τόσο αποθρασύνονται….